Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Χωρίς τίτλο, χωρίς νόημα

Ντάντε Γκαμπριέλε Ροσέτι, Περσεφόνη, 1874. Λονδίνο, Tate Gallery
Μην περιμένετε να βγάλετε ιδιαίτερο νόημα από αυτή την ανάρτηση. Ο υποτιθέμενος τίτλος νομίζω προετοιμάζει για τη συνέχεια. Τα ιστολόγια εξάλλου πέρα από το δημόσιο μοίρασμα ιδεών, απόψεων, σκέψεων και σχολιασμού της επικαιρότητας, λειτουργούν και ως ημερολόγια για τους χρήστες τους, μέσα από τα οποία εκφράζονται ενίοτε τα συναισθήματα και η διάθεση χωρίς αναλύσεις, χωρίς σχόλια, οπότε χωρίς να βγαίνει και πολύ νόημα. 
Για κάτι τέτοιο πρόκειται και πάλι σήμερα. Δεν κλείνω τα σχόλια, γιατί είναι θέμα αρχής για μένα,  από τη στιγμή που δημοσιοποιώ κάτι. Σπάνια έχει γίνει εδώ και μόνο στην περίπτωση ανακοινώσεων.
Δυο λόγια, λοιπόν, και πολλή μουσική... αλλιώς, όπως λέμε, ανοίξτε κανένα άλλο θέμα και ακολουθώ.


Πράγματα που λέμε κάποιες φορές στον εαυτό μας:

* Έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου; 
  Ε, ας πρόσεχες, αφού γνωρίζεις πόσο πολύτιμα είναι τα   μάτια...!

*  Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; 
   Ας πρόσεχες και πάλι, μια και... ρωτώντας πας στην πόλη...! Τι διάολο έμαθες τόσα χρόνια ως παιδί της πόλης και της "αγοράς"; Την τύφλα σου, ε; Ή μάλλον το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται... Έτσι, την έπαθες, χα!

*  Όσα δίνεις, τόσα θα σου παίρνουν, κι εσύ συνεχίζεις;
   Πότε θα μάθεις να είσαι "τσιγκούνης" επιτέλους;
Θα σε πουν αφελή, φαντασιόπληκτο, γραφικό, θα σε βγάλουν και τρελό ή θα σε χλευάσουν. Ο κόσμος μας λατρεύει τους πονηρούς και σκατόψυχους κι εσύ επιμένεις με αγαθούς τρόπους (όπως λέμε πιο λαϊκά "ξεβράκωτος στα αγγούρια" ή "ξυπόλητος στ' αγκάθια"); Ε, πια!
   Καλά να πάθεις, αφού μυαλό δεν βάζεις! 

Όλο το παραπάνω φάνηκε χθες - πριν προσθέσω αυτή την παράγραφο - λίγο παράλογο, όμως είναι η ελληνικότατη χειρονομία της ανοιχτής παλάμης προς τον εαυτό μου - "Πάρ' τα να μην στα χρωστάω", όπως λέει και ο λαός μας! Όλοι μας πιστεύω κάποιες στιγμές έχουμε φτάσει να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Όταν δεν ήμαστε όσο προσεχτικοί θα έπρεπε.
Εδώ αυτομούτζωμα, σε επόμενη ανάρτηση μούτζωμα προς την κοινωνία μας... Είναι οι μέρες του σιχτίρ-time (μια λέξη ό,τι να 'ναι, όπως και ο κόσμος μας), αφού μαζεύτηκαν πολλά τον τελευταίο καιρό. Προκειμένου να σκάσω, είπα να αρχίσω το σιχτίρι και όποιον πάρει ο χάρος! Ξεκίνησα, λοιπόν, από τον εαυτό μου πρώτα... από εκεί που πρέπει να ξεκινάμε όλοι!

Η συνέχεια με μουσικά κομμάτια...











6 σχόλια:

  1. Γλαύκη καλησπέρα σου. Όμορφη Κυριακή να έχεις στη μέρα σου.
    Κρατώ ένα προς ένα τα τραγούδια της ανάρτησης που μας ταξιδεύουν σε εποχές πανέμορφες.
    Κύρια ο δίσκος των WISBONE ASH που έχεις μου φέρνει απίστευτες αναμνήσεις.
    Σε ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Γιάννη μου!
      Δεν μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια, διότι τα γνώρισα πολύ αργότερα, όμως δεν παύουν να έχουν διαχρονική αξία!
      Κάθε τι όμορφο δεν ξεχνιέται ποτέ και ακούγεται πάντα!
      Πολύ χαίρομαι που απολαμβάνεις τη μουσική μου, εδώ, ενώ η ανάρτηση ήταν για σιχτίρι προσωπικό...
      Είμαι ευγνώμων για την επίσκεψή σου σε ένα άχαρο θέμα, όπου βρήκες κάτι πολύ γλυκό να πεις!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. α μου τη λες που κλείνω τα σχόλια ε;☺
    χεχε! Φιλάκια πολλά Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε μπουκλωτό μου, δεν την λέω σε κανέναν!
      Εσύ ξέρω για ποιο λόγο κλείνεις τα σχόλια κάποιες φορές και έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις. Απλά εμένα δεν μου αρέσει να το κάνω και αισθάνομαι άσχημα, όταν είναι ανάγκη να συμβεί. Όπως επίσης το ανέφερα σ' αυτή την ανάρτηση, καθώς δεν είχε πολύ νόημα κάποιος σχολιασμός. Το θέμα είναι προσωπικό και στόχος του ένα δημόσιο σιχτίρι, να το βλέπω να το θυμάμαι (άσε που κι άλλοι έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση ακόμα και για άλλους λόγους, οπότε μπορεί να ταυτίζονται).
      Κάποιες στιγμές δεν γράφουμε, γιατι θέλουμε την αλληλεπίδραση απαραίτητα, αλλά για να εκτονωθούμε, όπως στα ημερολόγια. Τώρα αυτό ίσως μπορεί να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους. Έχω ισχυρή την πεποίθηση ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. Ακόμα και σκέψεις που μπορεί να κάνει κάποιος, όταν διαβάσει ένα κείμενο, δεν γνωρίζουμε πού θα οδηγήσουν ενδεχομένως.
      Σε ζάλισα...

      Θα σου στείλω μέιλ με πρόταση βιβλίου, σχετικού με όσα ασχολείσαι εκεί στον Πύργο. Δεν ξέρω αν θα το χρησιμοποίησεις στην πράξη, αλλά έχει μπόλικη "τροφή"! Πιθανόν να σε ενδιαφέρει και να μου πεις και τη γνώμη σου!
      Έλα, να πιάσουμε και τα επαγγελματικά μας!!!
      Είπα, εδώ μέσα να μην ασχολούμαι, για να ξεφεύγω, αλλά μάλλον είναι σαράκι που με τρώει τελικά μια ζωή!!!

      Φιλιά πολλά, κορίτσι, και σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη στο συγκεκριμένο "κουφό" θέμα...

      Διαγραφή
  3. Καλή σου ημέρα Γλαύκη μου! Όλοι μας και πολλές φορές στη διαδρομή της ζωής μας έχουμε αυτομουτζωθεί. ΄αλλοτε για λάθη που κάναμε , άλλοτε για κουβέντες που μας έχουν ξεφύγει, άλλοτε για τη δειλία που έχουμε επιδείξει σε στιγμές που έπρεπε να είμαστε πιο θαρραλέοι. Ο κατάλογος μεγάλος . 'Οταν κάνεις δε αυτό τον απολογισμό πάντα σε ενοχλεί ,σε πονάει. Στις παρούσες συγκυρίες νομίζω ότι σχεδόν όλοι παραμένουμε σκεφτικοί , διχασμένοι και κάπως μουδιασμένοι. Δεν έχουμε αποφασίσει ,πέραν από τους προφανείς , ποιον πρέπει να μουτζώσουμε και να σιχτιρίσουμε. Τον εαυτό μας ή τους άλλους. Σε στάση αναμονής και περισυλλογής λοιπόν να δούμε αυτό που διαβάζεται πίσω από τα λεγόμενα, αυτό που ακολουθεί ,που αχνοφαίνεται και υποδηλώνεται. Όταν το αντιληφθούμε τότε βλέπουμε προς τα πού το άι σιχτίρ!!
    Αρσινόη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο προσωπικός απολογισμός βαρύς και ασήκωτος και άλλο τόσος για όσα μας συμβαίνουν εδώ και χρόνια ως κοινωνία!!!
      Τι να πρωτοσηκώσει αυτό το μυαλό κι αυτή η ψυχή;
      Πολύ μεγάλη κούραση βγαίνει... Αυτό ξέρω να πω!

      Στάση αναμονής κρατώ σίγουρα για τα πολιτικά δρώμενα και δεν έχω τόσο να σιχτιρίσω αυτά όσο άλλα που αποτελούν τις αιτίες της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει...
      Φιλιά, Αρσινόη μου, και ετοιμάζεται ο δικός σου χώρος...

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.