Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ένα ερώτημα στους ρυθμούς του μπλουζ

Στην εποχή μας πολλά έχουν απλοποιηθεί ή έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την βαρύτητα που έχουν στην πραγματικότητα ή τελοσπάντων θα έπρεπε να τους αποδίδεται. Έχουμε μπει για τα καλά σε κατάσταση fast food σχεδόν για τα πάντα, από διατροφή, μόρφωση, πληροφόρηση, επικοινωνίες, σχέσεις, συναλλαγές κλπ. 
Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις είναι εντελώς απαραίτητος αυτός ο τρόπος, διότι διευκόλυνε τους ανθρώπους να έρχονται σε επαφή με άνεση εξοικονομώντας χρόνο και χρήματα. Αυτό όμως συμπαρέσυρε εύλογα και άλλους τομείς ή καταστάσεις που απαιτούν από την φύση τους διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας και διαχείρισης, οι οποίοι έχουν ως βάση την αμεσότητα, την ποιότητα και την πιο αργή ροή του χρόνου, προκειμένου να μην ξεχνά ο άνθρωπος ποιος είναι.

Εδώ θα σταθώ μόνο σε ένα θέμα. Ιδού και το ερώτημα.

Όταν έχετε να μεταφέρετε κάτι σημαντικό σε κάποιον άλλο, ειδικά σε εκείνους που έχετε μαζί τους μια ιδιαίτερη σύνδεση, κι όχι τυπική, είτε μόνιμα είτε για κάποια περίοδο, πώς επιλέγετε να το κάνετε; Τηλεφωνικά, μέσω γραπτού μηνύματος, βάζετε έναν άλλο στη θέση σας ή πρόσωπο με πρόσωπο;


@ Η δική μου θέση στα σχόλια, που πιθανόν θα υπάρξουν.


Εν τω μεταξύ μπορούμε να μπλουζάρουμε με πάθος..., μια και είχα μέρες να προσφέρω μια περισσότερο μουσική ανάρτηση!







 

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Με ένα "Αν" και ένα "Θα"... θα μείνουμε


Προσοχή! Ακολουθεί κάτι σαν αυτό που ονομάζουμε "ελεύθεροι συνειρμοί"...

Αν η μέρα σταματούσε να διαδέχεται τη νύχτα, θα αφανιζόταν η ζωή.

Αν η ζωή ήταν τολμηρή, θα ομόρφαιναν οι άνθρωποι.

Αν οι άνθρωποι νικούσαν τον φόβο, θα έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Αν η πραγματικότητα δεν ήταν σκληρή, θα διαχεόταν μέσα μας η ειρήνη.

Αν η ειρήνη ήταν πολύτιμη, θα φυλασσόταν σε θησαυροφυλάκιο.

Αν για θησαυροφυλάκιο είχαν οι άνθρωποι την αγάπη, θα βασίλευε στον κόσμο η νίκη.

Αν η νίκη είχε φτερά, θα διέσπειρε στον κόσμο κόκους ευτυχίας.

Αν οι κόκοι της ευτυχίας έπαιρναν για συνοδοιπόρο τους τη σοφία, θα ήταν πιο απαλά τα δάκρυα.

Αν τα δάκρυα  κυλούσαν χείμαρροι στα μάγουλα, θα επέστρεφε ο άνθρωπος εκεί που ανήκει, στην καρδιά του.

Αν η καρδιά παρέμενε αμόλυντη, θα έβαζε ένα χαμόγελο δίπλα στο λάθος.

Αν το λάθος είχε μπέσα, θα έμπαινε μπροστά με θάρρος για την πορεία της αλλαγής.

Αν η αλλαγή εμφανιζόταν ταπεινή, θα γίνονταν τα πιο μεγάλα θαύματα.

Αν τα θαύματα διατηρούσαν το μεγαλείο τους, θα έβρισκε παρηγοριά ο πόνος.

Αν ο πόνος γινόταν υφαντό, θα απεικόνιζε την ηδονή και την οδύνη σαν ένα παθιασμένο ζευγάρι.

Αν το παράδοξο ζευγάρι αντιλαμβανόταν τη ματαιότητα της έπαρσης, θα ανακάλυπταν την αιωνιότητα του "Μαζί".

Αν το "Μαζί"  ήταν ανάγκη, θα προστάτευε τις ψυχές να μην σκορπίσουν σε αντίθετους ανέμους.

Αν οι αντίθετοι άνεμοι συνεργάζονταν, θα έδιωχναν μακριά τις πίκρες.

Αν οι πίκρες  συναντούσαν τις αλήθειες, θα υπερέβαιναν το καταστροφικό "Εγώ".

Αν ετούτο το "Εγώ"  μάθαινε ν' αγαπά, θα έφτανε τελικά στο τέρμα πρώτο και θα έπαιρνε για έπαθλο την εμπιστοσύνη.

Αν η εμπιστοσύνη κυριαρχούσε, θα οδηγούσε στη μετάνοια και τη συγχώρεση, τους θεμέλιους λίθους της ανθρωπιάς.


Αν συνεχιζόταν όλο αυτό που έγινε παραπάνω, θα επιβεβαιώναμε το γνωστό "αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήτανε πατίνι" και παράλληλα θα αποδεικνύαμε για ακόμη μία φορά ότι η γη γυρίζει, ότι η ζωή προς το παρόν δεν αφανίζεται, αλλά και ότι οι φόβοι των ανθρώπων παραμένουν, διαταράσσοντας την ειρήνη και σκιάζοντας με ειρωνεία τα όνειρα, ώστε να μη δουν το φως της πραγματικότητας.


Δύο "ψυθιρίσματα" από τους αγαπημένους τοίχους έρχονται να κλείσουν το αφιέρωμα όλου του μήνα στα όνειρα του ανθρώπου, στα όνειρα που δεν βρίσκουν τον δρόμο της ενσάρκωσης.

"Μην κυνηγάτε τα όνειρά σας. Τρομάζουν και φεύγουν"

"Αν θες να ζήσεις τα όνειρά σου, πέσε και κοιμήσου."



Αν σας ζάλισα αυτά που έχετε και αυτά που δεν έχετε... (συγχωρήστε μου την έστω ημιτελή αθυροστομία), ακούστε μουσική. Η μουσική τουλάχιστον ωφελεί σοβαρά την υγεία!









Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Για όσα θεωρούμε "σπίτι" μας...


Το σπίτι μου

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
στη μοναξιά και στη σιωπή,
γύρω μια πράσινη ραχούλα...
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη
τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ
με τα παλάτια και τους κήπους.
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι
όλο το κύμα το φιλεί, 
κρινόσπαρτ' είναι η αμμουδιά του.
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ατέλειωτη τραβά μια στράτα,
σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,
σκληρά τη δέρνει τ' αγριοκαίρι
και ο λίβας τη χτυπά,

Μια στράτα χιλιοπατημένη
τον καβαλάρη νηστικό,
τον πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.

Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω
με μια βρυσούλα στην αυλή
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του ανοιχτή.

                   Κωστής Παλαμάς 



Η απλότητα των μεγάλων ποιητών προσφέρει τεράστιο πλούτο στην ψυχή του ανθρώπου. Γαλήνη, σοφία, ζεστασιά και ταπεινότητα στην "χιλιοπατημένη στράτα", έχοντας "τη θύρα ανοιχτή" είναι όσα αξίζει να θεωρεί κανείς "σπίτι του". Είναι η ήρεμη δύναμη για όσα έχει να παλέψει ως "πεζοδρόμος".








Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Μια υποψία είχα άνευ σημασίας



«Άλλα και ποιος δεν έκλεισε μια πόρτα χωρίς να προφτάσει ν’ ακούσει την απάντηση;
Ή ποιος μπορεί ν' αποδείξει ότι είναι αθώος;
Κι αγάπησα με πάθος κάτι που δε γνώρισα ποτέ. Τι ήταν;
Τέλος, μια νύχτα έρχεται και κάθεται πάνω στο στήθος σου η φριχτή υποψία, και τότε τι κάνεις;

Τακτοποιούσα λοιπόν το ανάστατο παρελθόν μου βέβαιος ότι μου 'κλεψαν το άπειρο, που φυσικά δε μου χρησίμευε σε τίποτα κι όμως αυτό με βοηθούσε να ζω,
γιατί κάθε στιγμή κάτι απερίγραπτο συμβαίνει που δε θα το μάθουμε ποτέ…
πράγματα ασήμαντα που τα ξεχάσαμε, αλλά θα τα θυμηθούμε κάποτε ένα βράδυ και θα κλάψουμε, ενώ έξω θ' ακούγεται το σφύριγμα ενός τραίνου για ποια αναχώρηση ή ποια επιστροφή;

Ζήσαμε πάντα μέσα στ’ όνειρο και δε θα βγούμε παρά μόνο για να πεθάνουμε στην άκρη ενός κόσμου που δε γνωρίσαμε…
Και κάθε μέρα όλο και μεγάλωνε αυτή η υποψία, ότι το πιο σπουδαίο το είχα αφήσει να μου ξεφύγει. [...]
...λέξεις θριάμβου ειπωμένες χαμηλόφωνα σε νικημένα βράδια...» 

                Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα


Εθελοτυφλώντας μπροστά σε αυτή την υποψία και μέσα στον ανόητο χορό της ύπαρξής μας κυριαρχεί σαρωτικά κάποιες στιγμές η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού...
Εκεί που οι ψυχές αλληλοσπαράσονται παρασυρμένες άλλοτε από τον εγωισμό, την αλαζονεία κι άλλοτε από τον φόβο ή τον πόνο, φωτίζοντας τραγικά την σκοτεινή όψη τους, που διψά για "αίμα", όπως και ο κόμης Δράκουλας παρακάτω στο μουσικό κομμάτι.
Μέσα από τη σύγκρουση των αντιθέτων, αναγνωρίζουν τις δυνάμεις τους, μαθαίνουν. Εκεί είναι η νίκη και η ήττα, η δοκιμασία και ο δάσκαλος. 
Ίσως σε μια άλλη ζωή βρουν τελικά τον δρόμο της συμπόνιας και μάθουν να προσφέρουν, με οδηγό προς την ανύψωσή τους μόνο την αγάπη.

Του Λειβαδίτη και κάτι δικά μου. 
Παπαριές.
Μη δίνετε σημασία.
Όλα αργά ή γρήγορα περνούν ανεξάρτητα από το τίμημα. 




 

Άλλα και ποιος δεν έκλεισε μια πόρτα χωρίς να προφτάσει ν’ ακούσει την απάντηση; Ή ποιος μπορεί ν’ αποδείξει ότι είναι αθώος; Κι αγάπησα με πάθος κάτι που δε γνώρισα ποτέ.Τι ήταν; Τέλος, μια νύχτα έρχεται και κάθεται πάνω στο στήθος σου η φριχτή υποψία ,και τότε τι κάνεις;

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Ένα παραμύθι για την πραγματικότητα


Το παραμύθι που ακολουθεί έχει βγει πολλάκις στο διαδίκτυο και είναι ανυπόγραφο, όμως νομίζω ότι κάτι έχει να προσφέρει, όπως φυσικά όλα τα παραμύθια.Οπότε ας σταθούμε στην ουσία του κειμένου και όχι στα υπόλοιπα.


Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους.

Πάνω απ’ όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο. Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα, του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα.. Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα.. Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε και θα τη βοηθούσε στην λύση του. Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της. Και μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει.

Σκέφτηκε τότε πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα’χε κανέναν. Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη της αδυναμία: «Σ' αγάπησα περισσότερο από τους άλλους, σε είχα πάντα στα πλούτη, ντυμένο με τα πιο όμορφα ρούχα και μες την καλοπέραση, δε σου χάλασα ποτέ χατίρι. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις για να έχω παρέα, εκεί που πάω;» «Δεν υπάρχει περίπτωση! Εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου. » απάντησε εκείνος κοφτά και την παράτησε σύξυλη. Τα λόγια του την πλήγωσαν σα μαχαίρι στην καρδιά.

Μετά ρώτησε τον τρίτο σύντροφό της. «Σ' αγάπησα σ' όλη μου τη ζωή και πάντα γύρευα την συντροφιά σου. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις στο θάνατο;» «Όχι, φυσικά» απάντησε εκείνος. «Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την αφήσω. Όταν πεθάνεις, θα παντρευτώ μια άλλη.» Η Βασίλισσα ένοιωσε να της κόβεται η αναπνοή και η καρδιά της βούλιαξε…

Ύστερα, ρώτησε τον δεύτερο σύντροφό της. «Πάντα ερχόμουν σε σένα για βοήθεια και πάντα ήσουν εκεί για μένα. Όταν πεθάνω, θα με ακολουθήσεις για να μου κρατάς συντροφιά;» «Λυπάμαι, δε μπορώ να σε βοηθήσω τώρα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να “περπατήσω” μαζί σου μέχρι τον τάφο σου.», απάντησε το παλικάρι κάνοντας την καρδιά της να ραγίσει από θλίψη…

Τότε, ακούστηκε μια φωνή: «Εγώ βασίλισσα μου θα έρθω μαζί σου! Θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας!» Η βασίλισσα γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή και είδε τον πρώτο της σύντροφο. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος και παραμελημένος. Θρηνώντας η βασίλισσα «Αχ τι λάθος που έκανα η δύστυχη, έπρεπε να σε είχα προσέξει περισσότερο, όταν είχα την ευκαιρία!» είπε και ξεψύχησε . Ήταν ήδη πολύ αργά. Εδώ τελειώνει το παραμύθι και αρχίζει η πραγματικότητα.



Η Βασίλισσα είσαι εσύ και έχεις 4 συντρόφους στη ζωή σου:

Ο τέταρτος σύντροφος σου είναι το σώμα σου. Όση προσοχή κι αγάπη κι αν του δώσεις, όσα κι αν του προσφέρεις, όσο κι αν το στολίσεις, όση αδυναμία κι αν του δείξεις, όταν έρθει η στιγμή και πεθάνεις, θα σε εγκαταλείψει χωρίς οίκτο.

Ο τρίτος σύντροφός σου είναι η περιουσία και το κοινωνικό σου status και ό,τι υλικό κατέχεις. Βρίσκονται μαζί σου όσο είσαι εν ζωή. Όμως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και σίγουρα όταν έρθει η ώρα να φύγεις ακολουθούν άλλους και σε έχουν κιόλας ξεχάσει.

Ο δεύτερος σύντροφος σου είναι η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όσο κι αν βρίσκονται κοντά σου, την ύστατη ώρα, μόνο να σε ξεπροβοδίσουν μέχρι τον τάφο σου μπορούν…όχι όμως να έρθουν μαζί σου.

Ο πρώτος σου σύντροφος είναι το πνεύμα σου, που σχεδόν είναι πάντα παραμελημένο από το κυνήγι του πλούτου, της δύναμης, της εξουσίας, των υλικών αγαθών. Όμως, το πνεύμα σου είναι το μόνο που θα σε ακολουθήσει όπου κι αν πας, το μόνο που θα είναι πιστό αιώνια! Καλλιέργησέ το, δυνάμωσέ το, διατήρησέ το ζωντανό, καθώς θα σε συντροφεύει για πάντα...







Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Κάτι που άκουσα και το φύλαξα...


Κάποιες στιγμές ακούμε ορισμένες φράσεις ή λέξεις, οι οποίες αποτυπώνονται με τη μία στη σκέψη μας, προφανώς γιατί ξεκλειδώνουν κάτι μέσα μας. Κάτι που μας απασχολεί και δε βρέθηκε μέχρι εκείνη την ώρα αυτό που θα μας οδηγούσε στη λύση του κουβαριού... κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας. Ας ήταν κάτι προφανές.

Για μάθημα αφήγησης παραμυθιού πήγα τις τελευταίες μέρες και άλλα αποκόμισα τελικά, ίσως περισσότερο σημαντικά. Μα έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια πάντα κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ έχουν να μας δώσουν από εκείνο που υπάρχει στη φωτεινή επιφάνεια της κάθε ιστορίας. Μέσα τους κρύβουν έναν απίστευτα μαγικό πλούτο για την ανθρώπινη ψυχή, γι' αυτό θεωρούνται μοναδικά και αναντικατάστατα για μικρούς και μεγάλους! Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο δυνατά είναι τα λαϊκά παραμύθια, λόγω της σοφίας αιώνων που περικλείουν.

Πάντα μου άρεσε να μιλώ στα παιδιά μέσα από ιστορίες, παραμύθια και αλληγορίες, καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να αγγίξουν με ήπιο τρόπο σοβαρά θέματα, χωρίς να μένουν σημάδια ή ακόμα καλύτερα επειδή λειτουργούν ως θεραπευτές που απαλύνουν τις πληγές ή στην ιδανική περίπτωση τις επουλώνουν. 

Τι φύλαξα, λοιπόν, αυτή την φορά ως θησαυρούς μέσα από τα πολλά που άκουσα...

Ο άνθρωπος έπειτα από μια μεγάλη απώλεια, που θα τον συγκλονίσει και για την οποία δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος, δεν την έχει προκαλέσει με κάποιο τρόπο ή δεν είναι δική του απόφαση, γίνεται πάλι παιδί. Νιώθει ευάλωτος και εκτεθειμένος όπως εκείνο. Έχει παρόμοιες ανάγκες, ίσως και συμπεριφορές όπως εκείνο και πρέπει να τα πάρει πάλι όλα από την αρχή μέσα του. 
Τέτοιες απώλειες που αλλάζουν την ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου προσώπου του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, ενός συντρόφου, ένας δύσκολος ή αιφνίδιος χωρισμός ή μια απόλυση μετά από εργασία πολλών χρόνων.

Τότε ο ενήλικας μπορεί να επιστρέψει στο παραμύθι, το οποίο έχει την αρχέγονη δύναμη να του προσφέρει - διαμέσου της εσωτερικής διαδρομής που θα ανοιχτεί μπροστά του - την ανακούφιση, τη λύτρωση και την ισορροπία που διαταράχθηκε.

Όπως είπε η εξαιρετική ελληνίδα παραμυθού ανάμεσα σε όλα τα προηγούμενα, κάθε απώλεια είναι ένα πένθος, όπου αρχικά αυτός που πενθεί θα φορέσει τα σιδερένια παπούτσια, τα οποία θα του επιτρέπουν να κάνει αργά και δυσβάσταχτα βήματα. Στη συνέχεια θα βάλει τα ξύλινα και τέλος τα βελούδινα...

Η επόμενη ανάρτηση θα έχει το παραμύθι της...






Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Ένας κόσμος, ένα φριχτό όνειρο...;


"Η πραγματική δύναμη, η δύναμη που έχουμε για να αγωνιστούμε μέρα και νύχτα, δεν είναι η εξουσία πάνω σε πράγματα, αλλά πάνω σε ανθρώπους"
Η δύναμη τελικά μιας λανθασμένης πράξης (2+2=5) μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει τεράστια  έως ανεξέλεγκτη.
Κι ας δούμε μέσα από τις εξαιρετικά εύστοχες σκέψεις και τον βαθύ ανθρωπισμό του λίγα από όσα μας έχει προσφέρει ο Τζωρτζ Όργουελ, ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ου αιώνα.





" Κοντοστάθηκε, πήρε βαθιά ανάσα και με τον αέρα του Διευθυντή του σχολείου απευθύνθηκε σε έναν πολλά υποσχόμενο μαθητή:

«Πώς μπορεί κάποιος άνθρωπος να διασφαλίσει την εξουσία του επάνω σε κάποιον άλλον, Ουίνστον;»
 
Ο Ουίνστον σκέπτεται… «Με το να τον κάνει να υποφέρει», λέει τελικά.

«Ακριβώς. Κάνοντάς τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν είναι αρκετή.
Αν δεν κάνετε τον ενδιαφερόμενο να υποφέρει, πώς θα μπορέσετε να είστε σίγουροι ότι υπακούει στη δική σας βούληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι το να μπορείς να προκαλέσεις πόνο και εξευτελισμό.
Δύναμη είναι να διαλύσεις το ανθρώπινο μυαλό σε κομμάτια και να τα ανασυνθέσεις τελικά σε νέα σχήματα, της δικής σου επιλογής.
Αρχίζετε τώρα λοιπόν να βλέπετε, τι είδους κόσμο δημιουργούμε;» "

" Θυμάσαι, συνέχισε, που έγραψες στο ημερολόγιό σου "Ελευθερία είναι η ελευθερία να λες ότι δύο και δύο ίσον τέσσερα"; Ο Ο'Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Ουίνστον, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.

-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Ουίνστον;

-Τέσσερα.

-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα.

Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου. "

" Ένα κείμενο – προειδοποίηση, μία κραυγή αγωνίας για όσα σημαντικά επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον. Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ ήταν εκεί, πολύ πριν εμείς μπορούσαμε να τον φανταστούμε, πολύ πριν κάνει την εμφάνιση του στις ζωές και τις οθόνες μας.
Η σκέψη είναι έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. Ο έρωτας είναι έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. Η γνώση είναι έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο.
Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει ουσία, είναι μονάχα ένας αριθμός, ένα κομμάτι της στατιστικής. "





" Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα. "

"΄Οποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον. ΄Οποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν."

"Αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μία μπότα να συνθλίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο."

"Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που καταναλώνει δίχως να παράγει. Δε δίνει γάλα, δε γεννάει αυγά, είναι υπερβολικά αδύναμος για να τραβάει το αλέτρι, δεν μπορεί να τρέξει αρκετά γρήγορα για να πιάσει λαγούς. Ωστόσο, είναι ο αφέντης όλων των ζώων. Τα βάζει για δουλειά, τους δίνει πίσω το ελάχιστο αντίτιμο ώστε να μη λιμοκτονήσουν και κρατάει τα υπόλοιπα για τον εαυτό του."

"Ελευθερία είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους εκείνο που δεν θέλουν να ακούσουν."

"Ο ταχύτερος τρόπος για να τελειώσεις έναν πόλεμο, είναι να τον χάσεις."

"Δεν θα ήταν σωστό και δίκαιο να υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος κάπου αλλού;"

Πηγή : Το Κουτί της Πανδώρας



Από το προτελευταίο μυθιστόρημα του Όργουελ "Η Φάρμα των Ζώων", μια αλληγορία που μας μεταφέρει σε μία ακόμη δυστοπία, όπου τα ζώα επαναστατούν στον σκληρό άνθρωπο-αφέντη και το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην προσπάθεια των ζώων να διαμορφώσουν την κοινωνία τους μετά την  απελευθέρωσή τους. Ανακαλύπτει κανείς πώς ο σκλαβωμένος λειτουργεί πεσιμιστικά και υποτακτικά έχοντας ήδη την ελευθερία στα χέρια του, του έχει γίνει βίωμα, συνήθεια, με αποτέλεσμα εύκολα μπορεί μια επανάσταση να μετατραπεί σε ένα ακόμα ολοκληρωτικό καθεστώς από έναν επιτήδειο άλλο αφέντη... Τότε φτάνει κανείς να μην ξεχωρίζει πια τον άνθρωπο από το γουρούνι, που στέκεται στα δυο πόδια και το αντίστροφο.







Για όποιον ενδιαφέρεται να δει τους λόγους για τους οποίους έγραψε ο Όργουελ το τρομακτικά προφητικό 1984, μπορεί να διαβάσει πατώντας στον παρακάτω τίτλο:

Ο Όργουελ εξηγεί γιατί έγραψε το 1984 σε γράμμα του





Πιστεύετε ότι έχει καμία σχέση το σήμερα και το κοντινό αύριο με όσα έλεγε ο Όργουελ; 
Αν, μάλιστα, κανείς σκεφτεί ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και στα πλαίσια της πολύ in τρομολαγνείας, ας κοιτάξει προσεχτικά πρώτα στον χώρο της εργασίας του - αν έχει - και ας μην πάει καθόλου παραπέρα. Αυτό αρκεί, καθώς θα έχει σίγουρα μια άμεση απάντηση.









Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Να σώσουμε έναν κόκκο άμμου...

Edgar Alan Poe, ως εισαγωγή για την επόμενη ανάρτηση, η οποία θα είναι αφιερωμένη σε ένα άλλο πρόσωπο που περιέγραψε έναν κόσμο πολύ μακριά από αυτόν που θα ονειρευόταν ένας υγιής άνθρωπος. Έναν κόσμο που εκείνος πήρε μια  γεύση του την εποχή που έζησε, αλλά προφητικά είναι σαν να σκιαγραφούσε σε μεγάλο βαθμό το σήμερα, κι ας πέθανε πάρα πολλά χρόνια πριν. Αυτά όμως στη συνέχεια της εβδομάδας. 

Έτσι μεταφορικά παραθέτω το ποίημα του Poe για την επιτακτική ανάγκη να σώσουμε έναν κόκκο στα χέρια μας από έναν πιο ανθρώπινο κόσμο, γι' αυτό και κρατώ περισσότερο την τελευταία του στροφή. Ένα όνειρο μέσα σ' ένα φριχτό όνειρο.


Όνειρο μέσα σ' όνειρο

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
απ' το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

(Μετάφραση: Κώστας Ουράνης)




A Dream Within a Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow —
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand —
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep — while I weep!
O God! Can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?