Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Κάνουν πάρτι στα σπίτια οι έφηβοι;

Πριν από λίγες μέρες τέλειωσε η περίοδος των Αποκρεών αφήνοντας πίσω το πνεύμα διασκέδασης και χαλαρότητας. Συνήθως τέτοια εποχή γίνονταν πάντα πάρτι είτε σε σπίτια είτε σε άλλους χώρους.
Παλαιότερα ήταν δεδομένο πως κάποιος θα έκανε πάρτι στο σπίτι του για τις ημέρες του καρναβαλιού και όχι μόνο... Το σπίτι αν ήταν μικρό ή μεγάλο δεν είχε καμία σημασία, αφού μετρούσε η καλή παρέα, το κέφι για χορό, τα πειράγματα, η πλάκα και το φλερτ. Με κάθε ευκαιρία κάποιος έστηνε στο πι και φι μια τέτοια βραδιά για τη συντροφιά, η οποία δενόταν πολύ περισσότερο μέσα από αυτές τις συγκεντρώσεις ή ακόμα γνώριζε και άλλα άτομα - φίλο φίλου κλπ.

Εδώ και αρκετά χρόνια πέρα από τα παιδικά πάρτι δεν ακουγόταν τίποτε αντίστοιχο για τους εφήβους. Αναφέρομαι στα πάρτι σε σπίτια και όχι σε άλλους χώρους διασκέδασης. Ακόμα και τα περισσότερα παιδικά πάρτι δε γίνονταν στα σπίτια αλλά σε παιδότοπους, κάτι με το οποίο δε συμφωνώ καθόλου, αλλά είναι προσωπική μου άποψη, όπως είμαι υπέρμαχος του ελεύθερου παιχνιδιού και της ψυχαγωγίας με τρόπους που μπορούν να βρουν τα παιδιά, αν έχουν γύρω τους τα κατάλληλα ερεθίσματα. Απεχθάνομαι την συνήθεια - επιδημία του κλόουν και του εμψυχωτή, λες και τα παιδιά δεν έχουν από μόνα τους μια δυναμική που δε συγκρίνεται με κανενός ενήλικα... Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, που σηκώνει ιδιαίτερη συζήτηση και έχω βγει ήδη από τα πλαίσια του σημερινού.

Το τρέχον ζήτημα είναι ο τόπος και ο τρόπος που διασκεδάζουν σήμερα οι έφηβοι. Διασκεδάζουν ή βαριούνται; Κάνουν πάρτι, χορεύουν ή τα πίνουν με ιλιγγιώδη ρυθμό και παράνομα (!) στα μπαρ μένοντας την περισσότερη ώρα, ή μέχρι να διαλυθούν εντελώς από το αλκοόλ, πίσω από τις οθόνες; 
Λυπάμαι που το λέω, αλλά μάλλον ισχύει το δεύτερο σε κάθε ερώτημα... 
Από μαρτυρίες γνωστών μου γονέων, παλαιότερων μαθητών μου, δράσεις κάποιων συμμαθητών του δικού μου παιδιού και από άρθρα σχετικά που έχουν πέσει στην αντίληψή μου διαπιστώνεται πως ο πιο συνηθισμένος τρόπος διασκέδασης των εφήβων είναι η μάζωξη σε μπαράκια της γειτονιάς ή αλλού και  η κατανάλωση οινοπνευματωδών ανεξέλεγκτα. Εννοείται ότι αυτό αφορά σε ηλικίες κάτω των 17 ετών. 
Οι γονείς πού είναι άραγε;
Οι καταστηματάρχες δεν παρανομούν;
Η ευθύνη τους τεράστια.
Ψιλά γράμματα και πού να ασχολείται κανείς τώρα...
Μόνα τους, πλέουν δυστυχώς σε πελάγη εξοντωτικής βαρεμάρας, αδιαφορίας για όλα, άγνοιας των κινδύνων και συχνά παρανομίας - κάποιες φορές με ολέθριες συνέπειες.

Δεν θα σταθώ άλλο στην αρνητική όψη των εφήβων, διότι είναι αυτό που αναδεικνύεται παντού γύρω μας, όπως και για πολλά άλλα θέματα, αφού "πουλάνε" και γενικά κάνουν εντύπωση... Χωρίς φυσικά να γίνεται κάτι αξιόλογο από γονείς, επίσημους ή άλλους ανεπίσημους φορείς, ώστε να προλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις.

Αντίστοιχο ενδιαφέρον έχει και η άλλη όψη, όπου υπάρχουν παιδιά, τα οποία κάνουν μαζώξεις στα σπίτια και διασκεδάζουν ακούγοντας μουσική, κάνοντας πλάκες, παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια και ότι άλλο εμπνευστούν.

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι οργανώνουν πάρτι σε κάποιο σπίτι (δε χρειάζεται να είναι τεραστίων διαστάσεων), όπως συνέβη με αφορμή τις Απόκριες, όπου είχαν τη διάθεση και να μασκαρευτούν - μάλιστα με αυτοσχέδιες στολές, γιατί θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα εξωφρενικό και out το να ντυθεί κανείς αποκριάτικα σε αυτές τις ηλικίες. Οι πιο προχωρημένοι ετοιμάζουν λίστες τραγουδιών (καλής μουσικής...), όλοι μοιράζονται τα μικρά εδέσματα και τα αναψυκτικά και φέρνουν μαζί τους όλο τους το κέφι, για να χορέψουν ως να βγάλουν φουσκάλες στα πόδια τους και να διασκεδάσουν με την ψυχή τους.
Αποτέλεσμα; 
Πληρότητα και... χωρίς να "γκρεμιστεί" το σπίτι!

Μέσα στην ευρύτερη συντροφιά ίσως θα βρεθούν κι εκείνα τα παιδιά που θα βαριούνται την ζωή τους, γιατί θα ήθελαν να περάσουν την ώρα τους αλλιώς... οπότε παραμένουν με το κινητό στο χέρι βγάζοντας selfies και "σκοτώνοντας μύγες". Εκεί η υπόλοιπη παρέα σηκώνει τα χέρια ψηλά...

Γιατί να μη γίνει ξανά in, λοιπόν, ένας τέτοιος τρόπος διασκέδασης; Τα πάντα είναι θέμα μόδας πλέον.
Από όσα άκουσα και είδα πάντως, παρατηρώ ότι κάτι έχει αρχίσει να κινείται λίγο διαφορετικά...

Ας τους δώσουμε από νωρίς το παράδειγμα μιας πιο υγιούς και αυθεντικής ζωής, για να απολαύσουν με γνήσια επαφή και ενδιαφέρον και ως ενήλικες αργότερα τις όμορφες όψεις του "σκατόκοσμου", στον οποίο ζούμε. Πόσο πια κοστίζει;
Έχουμε την ευθύνη._







Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

"Αν απλώς χαμογελάς"...


"Χαμογέλα και ίσως αύριο θα δεις τον ήλιο να λάμπει από μέσα σου"!

Το σημερινό είναι αφιερωμένο σε εκείνον - τον μοναδικό - που λάτρεψα από παιδί και εξακολουθώ να λατρεύω, ως ενήλικας πια. Σε εκείνον, που ήθελα να μοιάσω και αντέγραφα τα καμώματά του όταν έπαιζα...

Γράμμα προς τον Τσάρλι Τσάπλιν από έναν επίσης αγαπημένο μου ποιητή...
 
"Ε, Τσάρλι Τσάπλιν, παιδικέ μου φίλε,
που ΄μοιαζαν τα παπούτσια μας!
Περάσαν τόσα χρόνια από τότε κι όμως νιώθω μια ζεστασιά παράξενη, ως να με είχες στα χέρια σου ζεστάνει κάποια νύχτα, που νιφάδες χιονιού τρύπωναν μέσα στον κινηματογράφο του χωριού μου
και κρύωνα διπλωμένος στο μακρύ σάκο μου, με πεσμένα τα μαλλιά στα μάτια μου, που λάμπαν βλέποντάς σε σαν του αγριμιού, ολοκάθαρα.
Που να΄ξερα πως θα΄ μενες εσύ, Τσάρλι, ως το τέλος ο φίλος μας στον κόσμο, ο καλός θείος, ο γείτονας του Θεού, ο παραστάτης σε όλους μας, και πως εγώ μια μέρα με τη φτωχή αλφαβήτα που εκεί κάτω στο ταπεινό σχολείο μας με μαθαίναν, θα σου’ γραφα ένα γράμμα σαν και τούτο, γιομάτο από φιλία και καρδιοχτύπια για όλο τον κόσμο!
 
Τσάρλι! Τσάρλι!
Γράφω σ’ εσένα για όλους μου τους φίλους, Τσάρλι Τσάπλιν,καλέ μου ταχυδρόμε, που πας σ΄όλες τις χώρες και χτυπάς με το διακριτικό σου μπαστουνάκι των φτωχών τα παράθυρα κι αφήνεις στο παντζούρι τους πάνω ένα γαρούφαλο, που με το πλάι το βράδυ, ακροπατώντας, μπαίνεις απ΄τις μισάνοιχτες πορτούλες στον ύπνο των παδιών, με την ψυχή σου φορτωμένη παιχνίδια, Τσάρλι, φίλε των φίλων μου όλων που δεν έχουν φίλους, που τους πήραν τον ήλιο τ΄ ουρανού, που τους πήραν τη χάρη και την πρόνοια.
Και που σένα έχουν μόνο ανάμεσά τους να πηγαίνεις και να’ ρχεσαι, κουνώντας τα λοξά σου παπούτσια, διάβασέ τους την αγάπη μου Τσάρλι!
Ένα λουλούδι μ΄εκατομμύρια φύλλα είναι το γράμμα που σου στέλνω για όλους.
Μοίρασέ τους την ελπίδα μου, Τσάρλι!…"

                                                      Νικηφόρος Βρεττάκος




"Η ζωή είναι μια παράσταση χωρίς πρόβα. 
Γι' αυτό αυτοσχεδίασε. 
Χόρεψε, τραγούδα, αγάπα, γέλα, κλάψε. 
Ζήσε έντονα πριν τελειώσει 
η παράσταση χωρίς χειροκρότημα." 

                                     Τσάρλι Τσάπλιν




 Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε!


Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018

Μήπως τελικά υπάρχει κάποια σχέση...;


Εβδομάδα αφιερωμένη στον έρωτα και το καρναβάλι... 
Μήπως τελικά έχουν κάποια σχέση αυτά τα δυο;
Μπορεί.
Ο έρωτας είναι ζωή και η ζωή αποδεικνύεται συχνά ένα καρναβάλι, επομένως...



"Θα σκάψω γη και ουρανό, θάλασσες θα γυρίσω
να βρω τ' αθάνατο νερό να 'ρθω να σε ραντίσω
μαντήλι να 'χεις φυλαχτό θα σου χρυσοκεντήσω
πάνω του να ιστορήσω πόσο σ’ αγαπώ."




"Είν' η αγάπη της αρρώστιας γιατρικό" 




"Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου σταθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου"

"Σ' αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική"




"Φυλάξου απ’ την αγάπη μου, 
γιατί είναι αληθινή.




Ας φυλάξουμε την αγάπη, τα βαθύτερα συναισθήματα και την ζωή από ένα ατέλειωτο καρναβάλι. Ας μείνει κι αυτό στα πλαίσια που του έχουν οριστεί.

Και του χρόνου με υγεία!

 

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2018

Απόψε σιωπηλοί με λέξεις φοβισμένες


Τι κι αν είναι σήμερα Τσικνοπέμπτη και γενικότερα εποχή Αποκριάς; 
Για απόψε λόγια και πολλά πολλά δεν έχει, λόγω χρόνου και διάθεσης.
Είναι  από τις φάσεις που η σιωπή είναι καλύτερη από τον θόρυβο, από όταν πολυλογείς και στην ουσία δεν έχεις να πεις τίποτα.
Ίσως η σιωπή αφήνει τις ψυχές να πουν περισσότερα, βαθύτερα και μοναδικά.

"ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη" 
"Θέλω να μη θυμάμαι"
Μονάχα...
"να είσαι εκεί για να μου πεις να μη φοβάμαι"

Έτσι το λοιπόν, ας καπνίσουμε απλά μαζί ένα τσιγάρο και να κατεβάσουμε ένα ποτηράκι σαν να βρισκόμαστε σε κάποιο κουτούκι όπως αναλογεί στις μέρες ετούτες...

Πέρασα να δηλώσω μόνο μια μικρή παρουσία, μέσα στη συστηματική απουσία μου από παντού, μόνο με ένα τραγούδι ψυχής... από έναν δημιουργό που τον έχω στον νου μου τώρα τελευταία.




Καλά να περνάτε, σιωπηλοί ή όχι, με διασκέδαση ή χωρίς! 


 

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Λίγα εύστοχα λόγια και πολλή μουσική

Κάπου στο διαδίκτυο, αναζητώντας εικόνες για τις αναρτήσεις, διάβασα τα παρακάτω εύστοχα λόγια και είπα να τα μοιραστώ εδώ μαζί με πολλή μουσική, που συνόδευσε ελαφριές ρομαντικές ταινίες του ξένου κινηματογράφου. Από εκείνες που βλέπουμε με άνεση ξανά και ξανά (σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες) για να περάσουμε λίγες ώρες πραγματικής ξεκούρασης μακριά από οποιοδήποτε προβληματισμό και βαριά σκέψη. Καλή η κουλτούρα και τα κινηματογραφικά έργα τέχνης, τα οποία λατρεύουμε, όμως κι αυτές οι ανάλαφρες ταινιούλες έχουν κάτι να προσφέρουν. Κάθε τι έχει την ώρα του και τη διάθεση που του αναλογεί.


Προηγούνται τα λίγα λόγια που βρήκα και μου τράβηξαν την προσοχή, λόγω της απλότητας, της καθαρότητάς τους αλλά και της προέλευσής τους από την καθημερινή ζωή...

"Είναι αδύνατον, είπε η Απαισιοδοξία" 
"Είναι επικίνδυνο, είπε η Εμπειρία"
"Είναι άσκοπο, είπε η Λογική"
"Προσπάθησέ το, είπε η Καρδιά" 


"Μη ρίχνετε ρηχούς ανθρώπους σε βαθιά συναισθήματα. Πνίγονται..." 


"Το θαυμαστικό, όταν γκρεμιστεί, γίνεται τελεία και παύλα._" 



Ακολουθούν τα μουσικά κομμάτια που υποσχέθηκα μαζί με σκηνές από τις ταινιούλες που έλεγα... Θα μπορούσα να συμπεριλάβω κι άλλες μα θα κουράσω και δεν υπάρχει λόγος. Η επιλογή έγινε λίγο στην τύχη μέσα από αρκετές που έχω δει και με είχαν κερδίσει κυρίως με την ιδιαιτερότητα που διέκρινε το θέμα τους. Ξεχωρίζει για μένα το "P.S. I Love you", το οποίο συγκινεί βαθιά ακόμα και μέσα από αρκετή δόση χιούμορ, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.
Μπορεί κάποιες να τις έχετε δει, οπότε θα ήθελα να ανταλλάξουμε σχόλια...












Καλό μήνα!