"Εγώ δεν είμαι ποιητής..."

"Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του"

                         Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου 

"Η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουν 

και λέξεις που καίνε."

                          Edgar Allan Poe

Και που θα ήθελα πολύ... τι έγινε;

Με το "θα" προς κάθε κατεύθυνση αναρριχήθηκαν στην εξουσία όλοι και δυστυχώς με άνεση οι πιο ανίκανοι, με το "θα" πλανεύτηκαν ψυχές και ψυχές, με δαύτο πορεύτηκαν σε "τραχιά καλντερίμια" λαοί και λαοί έχοντας ως δεκανίκι την ελπίδα, με το "θα" άντεξαν κάθε δυσκολία μα και οποιαδήποτε εξαπάτηση ή έγκλημα σε βάρος τους, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή όλα "θα" αλλάξουν...

Αν προσθέσει κανείς δίπλα στο "θα" και το "ήθελα" έχουμε κάτι πιο ισχυρό το "θα ήθελα", το οποίο έχει ίσως δύναμη, διότι ενεργοποιεί αυτόν που το αισθάνεται και το εκφράζει, όμως συνυπάρχει μέσα του και το ψεύδος. 

Κάπου χαμένοι βαδίζουμε όλοι ανάμεσα στην αισιοδοξία που μπορεί να γεννά αυτή η φράση και σε εκείνο το ψεύδος της, που άλλοτε καθηλώνει και άλλοτε "αποκαθηλώνει"!

Θα τολμήσω κι εγώ λοιπόν, μια μικρή διαδρομή με αυτή (χωρίς πλάνο, όπως μου έρχονται) ενισχύοντάς την όμως με τη λέξη "πολύ"...

Θα ήθελα πολύ  να μη θρηνήσουν άλλοι γονείς τα παιδιά τους από την εισβολή των όποιων "παρατρεχάμενων" επιθυμούν διακαώς το ατέλειωτο καταστροφικό "πανηγύρι" σε όλη τη Μέση Αντολή και όχι μόνο...

Θα ήθελα πολύ να βάλουν το περιβόητο "κουμπί" οι μικροί παίκτες του ανόητου παγκόσμιου "ηλεκτρονικού παιχνιδιού" εκεί που ξέρουν... Κι αν δεν μπορούν γιατί δεν τους ικανοποιεί, ας το πατήσουν επιτέλους να τελειώνουμε. Να δούμε για άλλη μια φορά τι θα καταλάβουμε όλοι οι βλαμμένοι αυτού του κόσμου.

Θα ήθελα πολύ να διατηρούμε μια ενιαία εθνική στάση απέναντι σε σοβαρά ζητήματα που απειλούν με κάθε τρόπο την ακεραιότητα της χώρας μας, βασισμένη σε ατράνταχτα επιχειρήματα, τα οποία θα έχουν προκύψει έπειτα από έρευνα, άριστη γνώση, πολιτική ωριμότητα, πέρα από τους μικροκομματικούς κομπλεξισμούς και τη βούληση άλλων δυνάμεων. Η διεκδίκηση μάλιστα του εθνικού δίκιου να συμβαίνει όταν ρεαλιστικά είναι εφικτή, προκειμένου να υπάρξει αποτέλεσμα προς όφελός μας και όχι η καταδίκη μας.

Θα ήθελα πολύ να μην καταληστεύεται ο πλούτος της γης στον βωμό της απληστίας - αυτού του πεινασμένου βλέμματος, της ανευθυνότητας, της εφήμερης καλοπέρασης και παντοδυναμίας εκείνων των λίγων, οι οποίοι παρασύρουν στο εγκληματικό τους ψέμα τους πολλούς είτε με τον εμπαιγμό της δήθεν ιδανικής ζωής μέσα από τη δημιουργία εικονικών αναγκών, την υπερκατανάλωση μεταλλαγμένων ή "σκληρά" επεξεργασμένων προϊόντων, τα οποία κουβαλούν μαζί τους άριστα κρυμμένη την πικρή και απάνθρωπη συνήθως ιστορία παραγωγής τους.

Θα ήθελα πολύ να αντισταθεί ο άνθρωπος στην ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, για να μη γίνει εντελώς υποχείριό της, με αποτέλεσμα να τον αντικαταστήσει ακόμα κι εκεί που δεν έχουμε φανταστεί, να του αρπάξει την ζωή μέσα από τα θλιβερά του χέρια.

Θα ήθελα πολύ να πάψουν οι βιασμοί παιδιών, γυναικών και όποιων άλλων αδύναμων, όπως και η οποιαδήποτε εκμετάλλευσή τους σαν να πρόκειται για αντικείμενα - σκουπίδια. Θα ήταν ιδανικό και απόλυτα δίκαιο να περάσουν για μια φορά από την ίδια θέση όσοι το πράττουν, για μια φορά αλλά με τον πιο σκληρό τρόπο...

Θα ήθελα πολύ να έρθει η στιγμή που οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα αντιληφθούν βαθιά τι τους συμβαίνει, θα επιθυμήσουν την αληθινή ζωή (όχι αυτή που τους πουλάνε και μάλιστα ακριβά) και να δικεδικήσουν  με δυναμισμό και ενότητα όσα οι Άλλοι τους κλέβουν. Να πάρουν πίσω τη γη τους, την ησυχία τους, την αξιοπρέπειά τους, την καθαρή τροφή και το νερό τους, την φύση κι όχι το "παρά φύσιν" κατασκεύασμα, την ελευθερία, την εργασία (όχι την απάνθρωπη) και κάθε ομορφιά της ζωής.

Θα ήθελα πολύ να βρεθούν να πολεμάνε μόνοι μεταξύ τους εκείνοι οι Άλλοι σε έναν άλλο πλανήτη, απομονωμένοι ως εξόριστοι από τη Γη. Αρκεί να μην ξεχνάμε ποτέ ότι αυτοί οι Άλλοι προήλθαν μέσα από όλους εμάς τους φιλοξενούμενους αυτού του υπέροχου ουράνιου σώματος.

Θα ήθελα πολύ να πάρει την χαρά του (ψυχική υγεία και πνευματική ισορροπία) πίσω ο άνθρωπος, να βλέπει την ζωή σαν έναν μοναδικό χορό, που τον ταξιδεύει άλλοτε στον απαλό ρυθμό του άλλοτε στον πιο ζωηρό ή και τον εντελώς παθιασμένο, που ίσως μοιάζει με πολεμικός...

Πόσα ακόμα τέτοια "θα ήθελα" θα μπορούσα να αραδιάσω και πόσα κι ο καθένας - παραμερίζοντας συνειδητά τα πιο στενά προσωπικά, αλλά και τι έγινε; 

"Je voudrais bien", όπως λέει το τραγούδι παρακάτω, "mais non, c' est la vie, mon bon home", θα του έλεγα!

@ Μη δίνετε πολλή σημασία! Όλα τα παράπανω προέκυψαν ανάκατα  στον ταπεινό μου εγκέφαλο μέσα από τα νέα που συνέλεξα, θέλοντας να ενημερωθώ, όπως πάντα, από το διαδίκτυο, διότι ευτυχώς τηλεόραση δεν βλέπω...  Τι το ήθελα; 

Ήταν, λοιπόν, μόνο προς εκτόνωση και αποσυμπίεση το εν λόγω ουτοπικό κατεβατό... 

Τρία χρόνια αδιάκοπης φλυαρίας...

Πώς πέρασε ο καιρός από τότε που άνοιξε την "πόρτα" του για πρώτη φορά το Cafe της... συμφοράς..., της "γειτονιάς" ήθελα να πω, ούτε το έχω συνειδητοποιήσει! 

Να, κάπως έτσι ξεκίνησε (κλικ), αυθόρμητα και παρορμητικά σε μια περίοδο παλαβή, της γνωστής μας κρίσης (Οικονομικής; Κοινωνικής; Αξιών; Συνείδησης; Υποσυνείδητου;... και δε συμμαζεύεται)!

Κλείνουν τρία χρόνια λειτουργίας τούτης της διαδικτυακής "καφεγωνιάς"... Τρία χρόνια φλυαρίας - "καφεμουρμούρας", τρία χρόνια μουσικής - που πιο πολλή πεθαίνεις, τρία χρόνια γκρίνιας, ερωτικής ζαλάδας, "κονσέρβας", διδακτικών και άλλων ιστοριών, παραμυθιών, δημιουργικής απόπειρας - ίσως και αυτοκτονίας της τέχνης, τρία χρόνια καταθέσεων, όχι τραπεζικών (κρίση έχουμε) αλλά απόψεων και σκέψεων πάνω σε μια ποικιλία θεμάτων - σαν τις ποικιλίες του καφέ, του τσαγιού και του κρασιού ανά τον κόσμο, ενίοτε και "παπαριών", για να περνά η ώρα...

Τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος σε τούτο το "μαγαζάκι", το οποίο φιλοξένησε μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων, της τέχνης, των επιστημών τόσο όσο κρατά ένα εσπρεσάκι, γιατί για παραπάνω δε σηκώνει η ταπεινότητά του!

Φιλοξενήθηκαν όμως με χαρά κι άλλες φιλικές προσωπικότητες, για να σερβίρουν τις δικές τους δημιουργίες, παίρνοντας για λίγο τον ρόλο του "μαγαζάτορα" και αφήνοντας τα μοναδικά τους "ίχνη στο κατώφλι του"! 

Οι "πελάτες" του λίγοι κι εκλεκτοί, τόσοι, όσοι μπορούν να εξυπηρετηθούν από την αφεντιά μου... και φυσικά επειδή το κάνουν πραγματικά κέφι! Κάποιοι αληθινοί "θαμώνες" αντέχουν ό,τι κι αν σερβίρεται κάθε φορά κι ας είναι κατώτερο όσων μπορεί να προσφέρει ο χώρος που επέλεξαν να πάρουν μιαν ανάσα. Χωρίς αυτούς θα είχε βάλει μάλλον "λουκέτο"...  Άλλοι "περαστικοί" στέκονται να το τιμήσουν με την παρουσία τους και να λάβουν κάτι λίγο από το "άρωμά" του. Όλοι πάντα καλοδεχούμενοι!

Για τον τρίτο χρόνο το αφιέρωμα δεν έχει μεγάλα λόγια, βαρύγδουπες δηλώσεις ή αγαπημένα αποσπάσματα γνωστών και λατρεμένων λογοτεχνικών έργων. Έχει, με ελάχιστα λόγια, αυτό που... είναι, έχει την αλήθεια του, για την οποία είμαι ευγνώμων, μια και στάθηκε ιδανικό απάγκιο σε ώρες κάπως δύσκολες.

Θα συνεχίσει το ταξίδι του στον διαδικτυακό χρόνο και στον "ονειρικό" του κόσμο, όπως πάντα χωρίς πυξίδα και χάρτη, ακολουθώντας μόνο τα σημάδια των αστερισμών... 

"Όσα παίρνει ο άνεμος", δηλαδή, και για όσο θα φυσά!

Α, και δεν φτύνω τα ποτήρια πριν τα σκουπίσω...! Δεν είμαι 

" Ο μπακαλόγατος"...! 

Ώρα για στιγμές ψυχαγωγίας και χαλάρωσης...

Από τα "Φύλλα πορείας" του Μπουκάι

Γιατί είναι πιο ήπιο και ταξιδιάρικο να μιλάει κανείς μέσα από ιστορίες...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που του άρεσε να θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και ήθελε όλοι γύρω του να τον θαυμάζουν για τη δύναμή του. Καλεί μια μέρα τον σοφό της αυλής και τον ρωτάει αν υπάρχει άλλος στον κόσμο πιο ισχυρός απ’ αυτόν, και ο σοφός τού απαντά πως έχει ακούσει να λένε ότι στο χωριό ζει ένας μάγος που τη δύναμή του δεν μπορεί κανείς να ξεπεράσει: ξέρει τα μελλούμενα.

Ζεματίζεται απ’ τη ζήλια ο βασιλιάς και αρχίζει τις ερωτήσεις γι’ αυτόν τον μάγο. Μια μέρα, επειδή είχε βαρεθεί πια ν’ ακούει πόσο δυνατός και αγαπητός ήταν ο μάγος, μηχανεύεται ένα σχέδιο: θα καλούσε τον μάγο σε δείπνο, και μπροστά σε ολόκληρη την αυλή, θα τον ρωτούσε πότε θα πέθαινε ο μάγος που είχε έρθει στο βασίλειό του. Τη στιγμή που θα απαντούσε θα τον σκότωνε ο ίδιος με το σπαθί του για ν’ αποδείξει πως ο μάγος έκανε λάθος στην πρόβλεψη του θανάτου του.

Έτσι, σ’ ένα βράδυ θα τέλειωναν όλα: και ο μάγος και ο μύθος για τη δύναμή του…
Έρχεται η μέρα της γιορτής και, μετά το μεγαλοπρεπές δείπνο, ο βασιλιάς κάνει στο μάγο την κρίσιμη ερώτηση:

«Είναι σίγουρο ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;» «Λίγο» απαντάει ο μάγος.
«Πότε θα πεθάνει ο μάγος του βασιλείου;»
Ο μάγος χαμογελάει, τον κοιτάζει στα μάτια και λέει: «Μια μέρα πριν από τον βασιλιά».

Μόλις ακούει αυτή την απάντηση ο βασιλιάς, όχι μόνο δεν τολμάει να τον σκοτώσει, αλλά, από φόβο μήπως του συμβεί κάτι, τον καλεί να έρθει να μείνει μαζί του στο παλάτι με τη δικαιολογία ότι χρειάζεται έναν σύμβουλο για τις σοβαρές βασιλικές υποθέσεις. Το πρωί στέλνει ο βασιλιάς να φωνάξουν τον προσκεκλημένο του.
Για να δικαιολογήσει την παραμονή του στο παλάτι, του κάνει μια ερώτηση και ο μάγος, που ήταν σοφός, του δίνει μια απάντηση σωστή, αποτελεσματική και δίκαιη. Ο βασιλιάς επαινεί τον φιλοξενούμενό του για την εξυπνάδα του και τον παρακαλεί να μείνει ακόμη μια μέρα, και μετά άλλη μία.

Κάθε μέρα, ο βασιλιάς περνάει αρκετό χρόνο συζητώντας με το μάγο, καταρχάς για να είναι σίγουρος ότι είναι σώος και αβλαβής, αλλά και για να του κάνει διάφορες ερωτήσεις. Αισθάνεται ότι οι συμβουλές του νέου του συμβούλου είναι τόσο εύστοχες που, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνει, τις λαμβάνει υπόψη του σε όλες του τις αποφάσεις.

 

 

Περνούν οι μήνες και τα χρόνια. Και όπως συμβαίνει πάντα, δίπλα σε κάποιον που ξέρει, αυτός που δεν ξέρει γίνεται πιο σοφός… Έτσι, ο βασιλιάς γίνεται σιγά σιγά όλο και πιο δίκαιος και σωστός, και δεν αισθάνεται πια την ανάγκη να επιβεβαιώνει τη δύναμή του. Βασιλεύει με γενναιοφροσύνη και μεγαλοψυχία και ο λαός αρχίζει να τον αγαπάει. Τώρα πια δεν συμβουλεύεται τον μάγο για να εξακριβώνει ότι είναι καλά στην υγεία του αλλά πηγαίνει να τον βρει για να μάθει πραγματικά απ’ αυτόν. 

 

Και με τον καιρό, ο βασιλιάς κι ο μάγος γίνονται οι καλύτεροι φίλοι. Μέχρι που μια μέρα, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το δείπνο, ο βασιλιάς θυμάται ότι ο μάγος, που τώρα τον θεωρεί τον καλύτερό του φίλο, ήταν τότε ο χειρότερος εχθρός του. Θυμάται και το κόλπο που είχε σκαρφιστεί για να τον βγάλει από τη μέση. Επειδή δεν αντέχει να κρύβει αυτό το μυστικό, γιατί θα ένιωθε μεγάλος υποκριτής, μαζεύει το κουράγιο του, χτυπάει την πόρτα του μάγου και, με το που μπαίνει, του λέει:
«Πρέπει να σου πω κάτι, καλέ μου φίλε, κάτι που μου βαραίνει την ψυχή».
«Πες μου» του λέει ο μάγος, «αλάφρωσε την ψυχή σου».
«Εκείνο το βράδυ, όταν σε προσκάλεσα σε δείπνο και σου έκανα την ερώτηση για τον θάνατό σου, η πρόθεσή μου δεν ήταν να μάθω το μέλλον· είχα σκοπό να σε σκοτώσω, όποια απάντηση κι αν μου έδινες. Ήθελα ο θάνατός σου να σε απομυθοποιήσει. Σε μισούσα γιατί όλοι σ’ αγαπούσαν… Αισθάνομαι τόση ντροπή…».
Τότε του λέει ο μάγος: «Άργησες πολύ να μου το πεις. Χαίρομαι, όμως, γιατί αυτό μου επιτρέπει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Ήταν τόσο εμφανής η πρόθεσή σου, που δεν χρειαζόταν κανείς να είναι μάντης για να καταλάβει τι είχες σκοπό να κάνεις… Ωστόσο, σαν δίκαιη ανταπόδοση για την ειλικρίνειά σου, πρέπει να σου ομολογήσω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Επινόησα εκείνη την τρελή ιστορία ότι ο θάνατός μου δήθεν θα συνέβαινε μια μέρα πριν από τον δικό σου για να σου δώσω ένα μάθημα που σήμερα είσαι πια σε θέση να κατανοήσεις:

Ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο μισώντας και απορρίπτοντας πλευρές των άλλων, ακόμη και δικές μας, που θεωρούμε ανάξιες λόγου, απειλητικές και άχρηστες… Ωστόσο, αν δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να σκεφτεί, βλέπουμε πόσο πολύ μας κοστίζει να ζούμε χωρίς αυτά που απερίσκεπτα απορρίψαμε. Εμάς μας δένει η φιλία και η ζωή· και όχι ο θάνατος».

Ο βασιλιάς και ο μάγος αγκαλιάζονται με πολλή χαρά γιατί είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Ο μύθος λέει, ότι εκείνη ακριβώς τη νύχτα, κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, πέθανε ο μάγος την ώρα που κοιμόταν και ο βασιλιάς, μόλις το έμαθε, έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια έναν λάκκο στον κήπο, κάτω από το παράθυρό του, κι έμεινε εκεί να κλαίει δίπλα στο λάκκο, ώσπου εξαντλημένος από το κλάμα και τον πόνο, επέστρεψε στο διαμέρισμά του. Λέει ακόμα ο μύθος ότι αυτήν ακριβώς την νύχτα, εικοσιτέσσερις ώρες μετά τον θάνατο του μάγου, ο βασιλιάς… πέθανε στην κλίνη του ενώ κοιμόταν. Μπορεί από σύμπτωση… Μπορεί και από τη λύπη του… Μπορεί και για να βγει αληθινή η τελευταία προφητεία του μάγου.

«Ο δρόμος της συνάντησης”, ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΙΙ, του Χόρχε Μπουκάι

Πόσο σέξι πρέπει να είναι πια κανείς;

"Σέξι" σημαίνει ελκυστικός σεξουαλικά και διαφέρει από τον όρο "ερωτεύσιμος", για τον οποίο είχε γίνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση σε παλαιότερη ανάρτηση εδώ .

Το ζήτημα είναι ότι για τη σημερινή εποχή όλα είναι σέξι! Αυτή η μικρή ξενόφερτη λέξη έχει γίνει καραμέλα και μόδα της συμφοράς... Σε ό,τι κι αν γίνεται την κοτσάρουμε δίπλα σαν εντυπωσιακό εφέ, προκειμένου να προκαλέσουμε με οποιοδήποτε τρόπο το αναγνωστικό κοινό, το αγοραστικό, το πλήθος των ψηφοφόρων, το όποιο κοινό τελοσπάντων. 

Αρκεί να υπάρχει αυτή η μαγική λεξούλα και οι προσδοκίες ανεβαίνουν κατακόρυφα... Έτσι, συναντάμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (προειδοποιώ ότι θα βαρεθείτε να βλέπετε τη λέξη) αφιερώματα σε  σέξι εσώρουχα, σέξι ρούχα κι αξεσουάρ, σέξι γυναίκες, σέξι άνδρες, σέξι παιδιά...(;), σέξι κούκλες-παιχνίδια, σέξι μηνύματα, σέξι διακοπές, σέξι ιστορίες και φωτογραφίες, σέξι ηθοποιούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και αθλητές, σέξι τηλεοπτικές μαϊντανοπερσόνες, σέξι οδοντιάτρους και αστυνομικούς, μα το καλύτερο απ' όλα (ήμαρτον...) σέξι πολιτικούς και σέξι ηγέτες της παγκόσμιας σούπερ-σέξι γειτονιάς...  
Τόση πληθώρα πια που χάθηκε το αληθινό νόημα τής σεξουαλικότητας στην πορεία. Φτάσαμε να μένουμε (σε πλήθος κόσμου αναφέρομαι) στάσιμοι και ίσως ικανοποιημένοι (γυναίκες, άνδρες) στο "φάτε μάτια ψάρια και...". Αράζεις και το παίζεις σέξι ή κυνηγάς το κενό της σέξι εμφάνισης που μπορεί να το συνοδεύσει όλως τυχαίως και μια σέξι συνέρευση (αν κάτσει ή αν υπάρξει κέφι για δράση), από εκείνες που είναι για να περάσει η ώρα και να επέλθει η όποια επιβεβαίωση του σέξι υποκειμένου. Αμφιβάλλω αν έχει νιώσει ουσιαστικά την ικανοποίηση έστω των σωματικών αναγκών, οι οποίες έχουν τα δίκια τους ό,τι και να λέμε.

Το ερώτημα είναι: "Αισθάνονται πραγματικά σέξι ή έχουν φορέσει τη σέξι εμφάνιση απλά της βιτρίνας που προβάλλουν διαρκώς και ανελέητα τα μέσα, ώστε να είναι in και όχι out από τον σωρό, ανησυχώντας μάλιστα πως αν περάσουν σε δράση θα χαλάσει όλο το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα;"

Δεν απαξιώνω με τίποτα την έντιμη προσφορά του σώματος ενός ατόμου προς ένα άλλο, ώστε να περάσουν όμορφες στιγμές ικανοποιώντας τις δικές του ανάγκες το καθένα.
Απαξιώνω το κενό του πράγματος, το κενό της ματαιοδοξίας και οποιοδήποτε κενό και κάλπικο...

Δεν απαξιώνω τη σέξι γόβα και το εφαρμοστό σέξι φόρεμα ή κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να κάνει μια γυναίκα περισσότερο ελκυστική σεξουαλικά στα μάτια ενός άνδρα, διότι τα φορώ κι εγώ ως γυναίκα όταν αισθάνομαι έντονα να μου βγαίνει αυτή η διάθεση. Το ζήτημα είναι να τα φορά κανείς όλα αυτά επειδή έρχονται στην επιφάνεια πηγαία και όχι να τον "φορούν" ή να του τα "φορούν" κάποιοι άλλοι. 
Η θηλυκότητα και η σεξουαλικότητα υπάρχει σε κάθε γυναίκα και έρχεται στο φως να λάμψει, όταν εκείνη το νιώσει ως ανάγκη και ίσως ακόμα πιο έντονα μέσα από ένα αρσενικό που το προκαλεί με την παρουσία του. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον ανδρικό πληθυσμό, όπου μια γυναίκα μπορεί είτε να τονώσει στο έπακρο τη σεξουαλικότητα στον άνδρα είτε να του τη ρίξει στα τάρταρα...
Η φύση γνωρίζει καλύτερα από όλους και όλα τα ΜΜΕ, οπότε ας την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της κι ας πάψουμε επιτέλους να μαϊμουδίζουμε!

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι έχει να γίνει αν μια εκπαιδευτικός σε κάθε βαθμίδα (και το εννοώ) σκάσει μύτη στην τάξη με σέξι κόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες και στενό μίνι φόρεμα;
Μόνο τον πίνακα και την εργασία στο χαρτί δεν θα κοιτά κανείς... Δε συζητώ τι άλλο θα προκαλέσει...! Έχει τύχει πάντως να δω ένα μέρος του έργου... κοιτούσαν όλοι οι μαθητές του δημοτικού κάτω από τη σκάλα την "κυρία" να ανεβαίνει... "Πού πας, καλή μου!"
Όπως σε εκείνη τη συνάντηση των φοιτητών της Νομικής στην Παλαιά Βουλή, την οποία είχα περιγράψει παλαιότερα, όπου ειδικά οι κοπέλες ήταν ντυμένες σαν να πήγαιναν στα μπουζούκια πρωί πρωί ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποια νυχτερινή δεξίωση...!
Αν συνεχίσω με παραδείγματα από διάφορες καταστάσεις και χώρους, δε θα τελειώσουμε ποτέ και δεν έχει νόημα, καθώς είναι ήδη φαντάζομαι εμφανές τι ήθελα να πω εδώ σήμερα...

Είναι ωραίο, ανάλαφρο και "πιπεράτο" να είσαι σέξι, όταν η φύση μοναδικά σού το γνέψει κι όχι όταν κάποιο "γαμοκάναλο" σού το έχει ήδη "φέξει"!


Προσοχή ακολουθεί μουσική που ενισχύει τα παραπάνω...

"Like a lazy ocean hugs the shore

Hold me close , sway me more"

Τα είπανε, τα είπανε, αλλά όχι μόνο...

Παραμονή των Φώτων και το κουδούνι χτυπά επίμονα... 

- Να τα πούμε;

- Καλώς τα, να τα πείτε, να τα πείτε...

Τα είπανε κι ευχήθηκαν, πήραν τα κεράσματά τους και τα νομίσματά τους, έτσι, για το καλό, μα δεν έφευγαν...

- Η κυρία μας;

- Δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή, παιδιά, έχει βγει για λίγο στην αγορά.

- Κρίμα...

Έπειτα από δυο ώρες το κουδούνι ξαναχτυπά μαζί με ένα επίμονο φωνητικό κάλεσμα.

- Κυρία, μας ανοίγετε;

- Βρε, βρε, καλώς τους! Να τα πείτε καμάρια μου! Πολύ χαίρομαι που ήρθατε, γιατί όπως είπαμε και στο σχολείο δεν συνηθίζουν πια να λένε τα κάλαντα τούτης της μέρας. 

-Ναι, πράγματι έχουν βγει ελάχιστα παιδιά, όμως εμείς σας είχαμε πει ότι το κάνουμε. Μα δεν ήρθαμε τώρα γι' αυτό, γιατί περάσαμε το πρωί και τα είπαμε, αλλά εσείς είχατε βγει έξω.

- Αν θέλετε, τα ξαναλέτε... Με μεγάλη μου χαρά να σας ακούσω!

- Όχι, κυρία, μόνο μια αγκαλιά ήρθαμε να σας κάνουμε.

Οι αγκαλιές που δόθηκαν ήταν σφιχτές και όπως πάντα μοναδικές κι αφοπλιστικές!

- Θα τα πούμε τη Δευτέρα, κυρία!

- Ναι, για πότε έφτασε η μέρα να βρεθεί και πάλι η συντροφιά της έκτης...!

Με αυτή την υπόσχεση και την χαρούμενη αναμονή της απομακρύνθηκαν μέσα στη ζωντάνια τα τρία φωτεινά αγορίστικα κεφαλάκια, σαν λαμπεροί ήλιοι που ανέτειλαν στον ήρεμο πεζόδρομο, σκορπίζοντας διάχυτα την αισιοδοξία, τη γλυκύτητα της ψυχής του αγνού ανθρώπου, που ξέρει να μοιράζεται άδολα και με θάρρος την αλήθεια του.

Η κυρία είχε μείνει ακίνητη, κατασυγκινημένη να κοιτά τις μικρές ζωηρές φιγούρες να απομακρύνονται στο βάθος του δρόμου. Είχε πάρει το δώρο της για τα Χριστούγεννα με τον πιο ευγενικό και μονάκριβο τρόπο από τον "Secret Santa" του 2018, όπως λένε τα κορίτσια εδώ της "μπλογκογειτονιάς"!

Μια και μιλούσα στην προηγούμενη ανάρτηση για την ανθρωπότητα και σας ζάλιζα άλλη μια φορά με θεωρητικές παπαριές για το τι είναι για τον καθέναν μας η ανθρωπότητα, ήρθε έξω από την πόρτα μου μία από τις πιο θαυμάσιες όψεις της, για να μου κλείσει το στόμα και να μου ανοίξει ακόμα περισσότερο την καρδιά!

Αυτές οι αγαπησιάρικες αγκαλιές, που κάποιες φορές μπορεί να σε πετάξουν και κάτω ή να επέλθει σε χρόνο dt η ασφυξία, όταν γίνουν από μια ολόκληρη τάξη είναι όλη η πληρωμή του δασκάλου. Άμα ανταλλάσσονται δε σε καθημερινή βάση, είναι μια τόσο ισχυρή δόση ενέργειας - η οποία διασπείρεται σε όλους - που σε πάει μια απίθανη βόλτα στον γαλαξία με την ταχύτητα του φωτός!  

Είμαι ευγνώμων κυριολεκτικά για την πληρότητα που αισθάνομαι μέσα από τον ρόλο που έχω αναλάβει σε αυτό τον κόσμο!

Αν ο εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας, δει αυτόν τον ρόλο μόνο μέσα από τον μισθό, τη "σίγουρη" επαγγελματική απασχόληση και τις περιόδους των διακοπών από τα μαθήματα, είναι χαμένος και "καμμένος" από χέρι και δυστυχώς "καίει" μαζί του και την πιο τρυφερή όψη τής ανθρωπότητας... 

Τα παιδιά όλων των ηλικιών μπορούν πάραυτα να το αισθανθούν, να λάβουν το μήνυμα μόνο και μόνο από την αύρα του δασκάλου ή όποιας ειδικότητας καθηγητή ασχολείται μ' εκείνα. 

Με τη δυνατή διαίσθησή τους και την ύπαρξή τους όλη μας δείχνουν τον δρόμο της ανατολής του ήλιου από την ανθρώπινη άβυσσο...!

Η σχέση δασκάλου - μαθητή είναι "ερωτική", κι έτσι θα πρέπει να είναι, ώστε να κινεί τον κόσμο, να τον παίρνει μακριά από την παγερή ακινησία του θανάτου και τη σήψη πριν την ώρα της. 

Ένας "έρωτας" αμοιβαίος που θα βγαίνει 

πάντα νικητής στη μάχη!

Καλή συνέχεια!

Εσείς τι θα λέγατε για την ανθρωπότητα;

Πόσοι ήλιοι πρέπει να ανατείλουν για να φωτιστεί η ανθρωπότητα; Οι δύο που ανέφερα ως ευχή στην προηγούμενη ανάρτηση επαρκούν; Ή μήπως είναι τόσο πυκνό το σκοτάδι της που δεν το διαπερνούν οι ακτίνες όλων των ήλιων του σύμπαντος; 

Γίνομαι υπερβολική (ναι, μερικές φορές γουστάρω πολύ να γίνομαι), όμως η ίδια η ανθρωπότητα εξακολουθεί, από την αρχή της ύπαρξής της, να επιδεικνύει καθημερινά ένα πρόσωπο γεμάτο υπερβολή, συχνά σιχαμερό, μα και σε κάποιες άλλες μονάκριβες στιγμές άξιο θαυμασμού.

Ας δούμε παρακάτω τι είπαν ορισμένοι "γνωστοί μας" (όχι της γειτονιάς - της παγκόσμιας, ίσως) για την ανθρωπότητα και στη συνέχεια θα πω κι εγώ... Τι, μόνο αυτοί θα λένε; 

Γιατί εσείς; Μα φυσικά και όποιος θέλει θα πει και θα καταγραφεί στον παγκόσμιο ιστό... και στην ιστορία του...!

"Κέφια" έχω πάλι! Ας είναι...

"Είδα μια μέρα ένα παιδί στο σχολείο να κακομεταχειρίζεται ένα μικρότερο αγόρι. Αγανάκτησα, αλλά μου απάντησε: «Οι μεγαλύτεροι με χτυπούν και εγώ χτυπώ τους μικρότερους. Είναι δίκαιο». Με αυτά τα λόγια συνόψισε την ιστορία του ανθρώπινου είδους."  

                         Μπέρτραντ Ράσελ - Βρετανός φιλόσοφος

"Ιδεολόγος είναι κάποιος που έβαλε σκοπό του να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο από την ανθρωπότητα."

                  Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω - Ιρλανδός συγγραφέας 

"Η ανθρωπότητα εξελίχτηκε -αν εξελίχτηκε- όχι γιατί υπήρξε σοβαρή, υπεύθυνη και προσεκτική, αλλά γιατί υπήρξε κεφάτη, επαναστατική και ανώριμη."

                          Τομ Ρόμπινς - Αμερικανός συγγραφέας

"Πράγματα που κανονικά θα χρειάζονταν μέρες και μήνες για να γίνουν, ολοκληρώνονται σε λίγες στιγμές μόνο που καθορίζουν τα πάντα. Ένα ναι. Ένα όχι.

Μια στιγμή όλη κι όλη, που αποφασίζει για τη μοίρα και τη ζωή των μελλοντικών γενεών, προδιαγράφοντας τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού, ή ολόκληρης της ανθρωπότητας." 

                         Στέφαν Τσβάιχ - Αυστριακός συγγραφέας

Κάτι που κατατέθηκε σε έναν τοίχο (για να μη λείπουν κι αυτοί)...

Κι εγώ θα έλεγα για την αφεντιά της... 

"Η ανθρωπότητα είναι ένα μυστηριώδες κι αξεπέραστο εκκολαπτήριο θαυμάτων και τεράτων."

Εσείς, τι λέτε;   

@ Κοίτα να δεις πώς λένε ότι θα είναι ο κόσμος το 2028... 

     Βρε λες να έχουν δίκιο;